Iga Świątek ogłosiła datę swojego ślubu ze swoim ukochanym.

Świat sportu znał ją jako wojowniczkę, perfekcjonistkę, kobietę, która na korcie nie znała słabości. Ale poza białymi liniami, daleko od fleszy aparatów i hałasu trybun, Iga Świątek była po prostu człowiekiem — dziewczyną, która marzyła o zwyczajnym szczęściu, o miłości, o życiu, które ma sens poza kolejnym tytułem i rankingiem WTA.

Kiedy więc pewnego jesiennego poranka media obiegła wiadomość: „Iga Świątek ogłosiła datę swojego ślubu ze swoim ukochanym” — świat dosłownie zatrzymał się na chwilę.

Wszystko zaczęło się kilka tygodni wcześniej. Plotki krążyły od dawna, ale nikt nie miał pewności. Fani zauważyli, że Iga coraz częściej pojawia się publicznie z tajemniczym mężczyzną — wysokim, o spokojnym spojrzeniu, ubranym zawsze skromnie, niemal niewidzialnym na tle błyskających fleszy.

Nie był sportowcem. Nie był celebrytą. Nie był politykiem, biznesmenem ani kimś z show-biznesu. Był po prostu człowiekiem, który rozumiał ciszę.

Poznali się w zupełnie przypadkowy sposób — podczas jednego z turniejów w Szwajcarii. Iga miała dzień przerwy między meczami i postanowiła pojechać w góry. On, Michał, był przewodnikiem, który tego dnia prowadził małą grupę turystów. Nie wiedział nawet, kim jest jego pasażerka.

— „Nie boi się pani wysokości?” — zapytał z lekkim uśmiechem, kiedy ruszyli w górę stromym szlakiem.
— „Nie. Wysokość mnie nie przeraża. Przeraża mnie tylko to, że można spaść.”

Zaśmiał się. To zdanie zapamiętał na długo.

Ich historia rozwijała się powoli, jak mecz rozgrywany z rozwagą, punkt po punkcie. Michał był inny niż wszyscy, których Iga spotkała wcześniej. Nie interesowały go rankingi, statystyki, wygrane. Kiedy rozmawiali, mówił o książkach, o naturze, o tym, jak czasami warto po prostu usiąść nad jeziorem i milczeć.

To milczenie było dla Igi czymś nowym. Po latach presji, wywiadów i analiz, cisza z Michałem była jak lekarstwo.