Zaczęło się w “laboratorium”. Tajemnica sukcesu Szeremety bez tabu. “Kontrowersyjne”

Boks – mówi Tomasz Dylak – potrzebował kogoś zupełnie nowego. Kogoś, kto nie tylko poprawi detale, ale przewróci stolik, wyważy drzwi i zbuduje wszystko od początku. Przez lata polskie szkolenie opierało się na spuściźnie śp. Feliksa „Papy” Stamma. Kolejne pokolenia próbowały kopiować mistrza, ale coraz bardziej nieudolnie. Świat uciekał, trening zmieniał się diametralnie, a polski boks wciąż tkwił mentalnie w latach 60. – wspomina trener. I właśnie dlatego potrzebna była świeża głowa, zdolna zatrząść całym systemem. Dylak uważa, że padło na niego.

Rozmawiamy, gdy jest w trasie. – Pojechałem do Gdańska na mistrzostwa Polski seniorek i seniorów – opowiada. – Dla selekcjonera to łatwiejsza część pracy: po prostu siedzę i oglądam walki. Czasem uda się wypatrzyć nową zawodniczkę, choć w seniorach debiuty to rzadkość. Do 12 grudnia oglądam boks, a następnego dnia wylatuję z rodziną na krótkie wakacje. Trzeba złapać oddech.

Trudno jednak zacząć rozmowę inaczej niż od Budapesztu – od fenomenalnych mistrzostw Europy młodzieży. Cztery złota Polek, wszystkie finały wygrane jednogłośnie 5:0, siedem medali łącznie. Mazurek Dąbrowskiego grany niemal jak na zamówienie. – Brzmi jak bajka – mówię. – A jednak to się wydarzyło.

– Tyle że za tą bajką kryje się sześć lat konsekwentnej pracy – odpowiada Dylak. – Z tymi dziewczynami jestem od 2019 roku. Brałem je jako juniorki, dorastałem przy nich jako trener, one przy mnie jako zawodniczki. Każdy rok to mały progres – nie rewolucja, ale stałe podnoszenie poziomu. Teraz kończą kategorię młodzieżową z największym sukcesem, jaki był możliwy. I pewien etap się kończy, bo ta grupa, którą prowadziłem od początku, już nie jest „młodzieżówką”.

Czy liczy medale od początku pracy? – Już dawno się pogubiłem – śmieje się. – Na początku próbowałem to spisywać, ale z czasem tych sukcesów zrobiło się tyle, że przestało to mieć sens.